Od pierwszego Spojrzenia

Światła. Mnóstwo neonowych świateł. Pisk i wrzask. Ścisk i duchota. I Ty, poza tym całym chaosem. Jakbyś była w zupełnie innym miejscu, innym czasie, innym świecie. Jesteś tu a jednocześnie Cię nie ma… Widzisz tylko Jego. Jego oczy, Jego uśmiech, Jego każdy ruch. Mimo że przyszłaś tu dla Nich wszystkich. Nie potrafisz przestać skupiać swojej uwagi tylko na Nim. To szaleństwo. Wydzierające się z Twojego wnętrza. Oddzielające Cię, niewidzialną kopułą od całej reszty tego, co Cię otacza.

Nie krzyczysz, nie skaczesz. Nie współgrasz z tłumem. Stałaś się oddzielną  jednostką. O tym, że żyjesz świadczy tylko Twój oddech. Niemal spazmatyczny. I bicie serca. Mocne bicie serca, które, masz wrażenie, jest tak głośnie, że przebija się przez muzykę oraz cały panujący dookoła chaos. Trzeźwe myślenie już dawno Cię opuściło. Twój umysł stał się pusty, czysty. Jakby ktoś wymazał jego powierzchnię specjalną gumką. Jakby wcisnął: delete.

Wewnętrzny spokój, który odczuwasz łączy się ze wzburzonym morzem nieokreślonych emocji. Jesteś jak bomba zegarowa, która w każdej chwili może wybuchnąć lub ognisko, które w każdej chwili może wygasnąć. Jesteś paradoksem. I masz tego świadomość. Wiesz, że jesteś wyjątkiem. O ile dotychczas mogłaś sobie to jedynie złudnie wmawiać, za chwilę dostaniesz tego największy dowód.

Stoisz ściśnięta między ludźmi, których spotkałaś dziś po raz pierwszy w życiu, i którzy od razu stali Ci się bliżsi. Mimo to nie dzielisz się z nimi swoimi emocjami. Bo jedyne co Cię interesuje to utrzymanie się w pionie. Pozostanie na swojej pozycji. Kurczowe oplatanie dłońmi metalowej barierki, która stała się dziś Twoją najbliższą przyjaciółką. Nigdy nie tuliłaś się tak bardzo do żadnej żywej istoty. Dzięki temu możesz być bliżej Niego. Możesz widzieć Go prawie, że idealnie. A co najważniejsze… On może dostrzec Ciebie.

Mało prawdopodobne?

Jedno zerknięcie Jego czekoladowych tęczówek.

Twoje serce zamiera na tę sekundę.

On odwraca wzrok.

Bije jak szalone.

Nie przestajesz patrzeć. Chłoniesz Go całego. Twoja twarz nawet na moment nie zmienia swojego wyrazu. Jesteś najszczęśliwszą kobietą na ziemi. Uśmiechasz się delikatnie i wciąż wpatrujesz się w Niego, jakby ktoś Cię zaczarował. Nie czujesz, że ludzie na Ciebie napierają. Nie czujesz, jak ktoś przypadkiem wbija Ci łokieć w żebro. Nie czujesz niczego fizycznego, poza swoimi wewnętrznymi uczuciami.

Uchwyciłaś na sekundę Jego spojrzenie. Myślisz, że to dar od losu?

On spogląda na Ciebie po raz kolejny. Całkowicie przypadkiem.

Tym razem jednak Cię zauważa. W Jego oczach pojawia się błysk, a twarz ozdabia charakterystyczny szelmowski uśmiech. Kochasz to. I nie możesz uwierzyć, że udało Ci się uchwycić Jego uwagę na ten jeden moment. Zapewne nie Tobie jedynej się to udało tego dnia. Ale to bez znaczenia. Jest o niebo lepiej niż sobie to wyobrażałaś. Twoje marzenia spełniają się ze zdwojoną siłą. I jesteś pewna, że nic tego już nie powstrzyma. Być może naprawdę jesteś wyjątkowa.

To tylko skłania Cię do mocniejszego ścisku barierki. Do głębszych oddechów, by nie omdleć. Jesteś tu dla Niego. Jesteś tu dla siebie. Najpiękniejszy dzień Twojego życia. Nie chcesz, żeby się kiedykolwiek skończył.

Nie tym razem.

Znowu to zrobił a brąz Jego oczu rozlał się w Tobie. To była Twoja trzecia szansa, której nie zamierzałaś zmarnować. Złapałaś z Nim kontakt wzrokowy. Wystarczyła chwila. Mógł uznać Cię za niezrównoważoną psychicznie. W końcu stałaś przyklejona do metalowego ogrodzenia i jedyne co robiłaś, to wgapiałaś się w jego postać, jak gdyby był samym Bogiem.

Dla Ciebie nim był.

Tym razem Jego spojrzenie było utkwione w Twoim na znacznie dłużej. A uśmiech został zastąpiony całkowicie nowym, wcześniej nieznanym Ci wyrazem twarzy. Czułaś się, jakby było to coś więcej. Dobrze, że miałaś pustkę w głowie i nic nie mogło Ci podpowiedzieć, jak bardzo jest to głupie i naiwne. Mogłaś cieszyć się swoim złudnym marzeniem, które wydawało się właśnie urzeczywistniać. Czy to nie cudowne..?

Ile razy, w normalnej sytuacji, już byś się speszyła i spuściła wzrok? Odwróciła głowę? Schowała się? Odeszła… na szczęcie to nie była normalna sytuacja. To był jedyny taki dzień w Twoim życiu. Jedyny. I być może ostatni. Mogłaś uwolnić się od wszelkich negatywnych uczuć, które zazwyczaj Cię blokowały.

Potrafiłaś na niego patrzeć i nie rumienić się.

Mimo że miał piękne oczy, w które mogłabyś wpatrywać się godzinami, zsuwałaś swoje spojrzenie również na inne partie Jego ciała. Rytmicznie poruszająca się, idealnie wyrzeźbiona klatka piersiowa. Ramiona, ręce. Zwinne palce na strunach gitary. Później znowu jego twarz. Usta, nos, oczy…

Nieświadomie zagryzałaś wargi, mrużyłaś zamglone oczy. Zapewne, gdybyś była świadoma swojego stanu, właśnie paliłabyś się ze wstydu. Bo On wciąż Cię obserwował. I nawet, gdy jego oczy kierowały się w inną część sali, w końcu wracał znowu do Ciebie.

I tak do samego końca. Do ostatniej piosenki.

Czy Ty to w ogóle widziałaś?

Schodził z niej i odwracał się, oglądał się za Tobą.

A Ty stałaś nieporuszona, cały czas w tym samym miejscu i pozycji.

Z żalem czując, że to już… koniec.

 Nawet nie zauważyłaś kiedy zostałaś już niemal sama. Po klubie kręciło się jeszcze parę osób, które będąc pochłonięte swoimi obowiązkami, nie zwracało na Ciebie uwagi. Dzięki temu mogłaś dalej tulić się do swojej barierki, choć tak naprawdę nie musiałaś już tego robić.

- Isabele – Zamrugała powiekami wracając na ziemię, gdy ktoś dotknął jej ramienia lekko nią potrząsając. – Co ty tu jeszcze robisz? Koncert się skończył. Teraz jest M&G, ale będziemy potrzebować niedługo pomocy w ogarnięciu tego syfu – usłyszała od znajomej dziewczyny, która była jednym z pracowników. Znały się, ponieważ jej wujek był organizatorem całej imprezy. To dzięki niemu znalazła się nie tylko w ekipie pracującej przy koncercie, ale i również wśród fanów przed sceną. Trudno jednak było powrócić do szarości dnia codziennego… Miała trochę wrażenie, jakby właśnie została wybudzona z przyjemnego snu i wcale jej to nie odpowiadało.

Dopiero teraz poczuła, jak ja wszystko boli. Ledwo mogła ruszyć rękoma i nogami, które jej zdrętwiały. I gdyby nie koleżanka stojąca obok, prawdopodobnie padłaby na podłogę jak długa.

- Boże, dobrze się czujesz?

- Tak. Tylko stałam tu przez ten cały czas i trudno było o jakikolwiek swobodny ruch – mruknęła starając się już ogarnąć. W głowie wciąż miała obraz Gitarzysty. Jego spojrzeń i uśmiechów. Na same wspomnienia o tym czuła teraz dreszcze na całym ciele. – Porozciągam się trochę i będzie dobrze. Niedługo do was dołączę – posłała jej niewyraźny uśmiech i powoli skierowała się na korytarz, który prowadził do wielu pomieszczeń. Między innymi garderoby oraz miejsca, gdzie miało odbyć się spotkanie z wybranymi fanami. To mogło wydawać się dobijające, że miała zespół na wyciagnięcie ręki a nie mogła się z nimi zobaczyć. Ona jednak się tym nie przejmowała. Wiedziała, że i tak już dostała zbyt wiele. Już spełniły się jej marzenia. Mogła poczuć to wszystko, być tutaj. Nawet udało jej się sprawić, by wymarzony mężczyzna zwrócił na nią swoja uwagę. Choć na chwilę. A ta chwila była zdecydowanie dłuższa. Czy mogłoby być lepiej?

Była szczęśliwa. Uśmiech automatycznie malował się na jej twarzy, gdy przemierzała kolejne metry. Z kieszeni dżinsów wyciągnęła swoją plakietkę z danymi, by zawiesić ją na szyi. Słyszała w oddali, dochodzące zza drzwi głosy podekscytowanych dziewczyn. Nawet to sprawiało jej radość. Teraz one mają swoje pięć minut.

Wyciągnęła ręce ku górze i wygięła lekko plecy w łuk, rozciągając swoje zmęczone mięśnie. Następnie przekręciła głowę raz na jeden bok, raz na drugi i pomasowała dłonią obolały kark. Sama nie miała pojęcia, jak to wszystko przetrwała. Może być pełna podziwu dla swojej własnej wytrwałości. Człowiek zdolny jest do wielu poświęceń, to nie podlega wątpliwości… Musi tylko bardzo czegoś chcieć.

- No proszę – Drgnęła zaskoczona słysząc niespodziewanie męski głos. Jak spod ziemi wyrósł przed nią obiekt jej westchnień. A ona nie wiedziała już, czy aby na pewno nie poniosła ją wyobraźnia. Zmęczenie, emocje… To mogło zmylić. Przetarłaby oczy, gdyby nie to, że miała makijaż. Tymczasem stała jak wryta. I jedyne co udało jej się uczynić, to zlustrować go od góry do dołu. By upewnić się, czy to rzeczywiście jest on, a nie jakaś podróbka… Bo coś jej się nie zgadzało. A mianowicie to, że nie powinien teraz tutaj być. Ale przecież był. Paczka papierosów, którą trzymał w dłoni mogła sugerować tylko, że wyszedł zapalić. Akurat teraz! O cudowna zbieżności losu… I co miało znaczyć to: No proszę? Czyżby ją rozpoznał? Niemożliwe. Niemożliwe a totalnie szalone. – Chyba się zgubiłaś – uniósł brew prawdopodobnie uważając ją jedynie za jedną z fanek. Po części nią była. Nie była jednak tą, którą myślał, że właśnie była… - Niebywałe, że cię tu spotkałem – dodał po chwili a ona poczuła, jak jego spojrzenie przeszywa ją na wskroś. Spojrzał na nią dokładnie tak jak podczas koncertu. Spuściła głowę przełykając ciężko ślinę i odruchowo schowała swoja plakietkę pod bluzkę. Nie wiedział, że tu pracuje i jakoś nie czuła potrzeby by się dowiedział. Po co miała psuć to wszystko takim szczegółem?

- Chyba trochę tak – przyznała, gdy udało jej się już wydobyć z siebie głos i ponownie unieść na niego swoje zielone spojrzenie. Ich oczy znowu spotkały się tego wieczoru. Tym razem jednak nie była już tak pewna siebie i niewiele ją ratowało od omdlenia.

- Może powinienem ci pomóc – Jego głos ponownie rozbrzmiał po korytarzu, lecz był tak subtelny, że z pewnością mógł dotrzeć tylko do niej. Nogi się pod nią ugięły. I być może upadałaby właśnie na kolana, gdyby nie kilka osób, które niespodziewanie pojawiło się w holu. Reakcja Muzyka na ich widok była dla niej dość zaskakująca a nawet lekko oszałamiająca. Nie zdążyła się nawet odwrócić, gdy objął ją mocno w pasie przekręcając ich w drugą stronę, a następnie popychając do tyłu, w efekcie czego wylądowała pod ścianą w jakimś ciemnym zaułku. Kompletnie zdezorientowana, zmieszana i zszokowana. A serce niemal wyskoczyło jej z piersi, kiedy jego dwa palce zetknęły się z jej wargami nakazując jej tym, by była cicho. Nawet nie pisnęła. Jedynie zaczęła szybciej oddychać przez napływ adrenaliny a przede wszystkim przez jego bliskość. Przywierał swoim torsem do jej piersi, była pewna, że czuł bicie jej serca.

- Lepiej, by nikt mnie tu nie widział – szepnął, co miało chyba usprawiedliwić jego zachowanie. Isabele skinęła tylko głową nawet nie zamierzając podważać jego słów. Powoli już się uspokajała, jej wytrzeszczone oczy zaczęły nabierać nieco naturalniejszego wyrazu. Gdy pracownicy przeszli już przez korytarz, znikając za jednymi z dostępnych drzwi, obydwoje mogli się znacznie rozluźnić. O ile to w ogóle było możliwe w przypadku dziewczyny. W jej sytuacji… O dziwo, jakoś jej się to udało. Poza tym, ze jej serce wciąż biło jak oszalałe. Niemniej, jego spojrzenie działało na nią ewidentnie kojąco. W końcu mogła je odwzajemnić. Nie mogła uwierzyć, że widzi w jego oczach tyle uczuć. Niemal takich samych, które sama w tym momencie, doskonale odczuwała. Które mógł dostrzec w jej zielonych tęczówkach. – Jak masz na imię?

- Izzy – wypaliła bez namysłu, nawet na moment nie odrywając od niego wzroku. – To znaczy Isabele…

- Izzy, też ładnie – uśmiechnął się lekko a ona cieszyła się, że mogła teraz opierać się o tę ścianę, bo była pewna, że tym razem na pewno by padła. – Więc… To musi wydawać ci się bardzo… dziwne.

- Nie będę ukrywała, że to nie jest coś co spotyka mnie każdego dnia – odparła starając się przy tym zabrzmieć na bardziej rozluźnioną niż zdenerwowaną, ale sama do końca nie wiedziała, jak jej to wyszło. To zbyt chora sytuacja.

- Widziałem cię dziś. I widziałem, jak na mnie patrzyłaś… - zaczął, co ją lekko przeraziło. Bo jednak to zauważył. Bo faktycznie mógł uznać ją za wariatkę. Ale gdyby tak zrobił… Czy stałby teraz przed nią? Czy patrzyłby na nią w ten sposób? Czyli… To nie była tylko jej wyobraźnia..?

- Jak? – zapytała, choć głos już jej drżał.

- Jakby nikogo tam poza mną nie było – powiedział znacznie ciszej sam nie wiedząc, jak lepiej mógłby ubrać to w słowa. Chyba nie dało się tego uczynić. Nie można znaleźć słów, by opisać te wszystkie uczucia, które się w nim kłębiły. Które się kłębiły w niej. Nie mówiąc już w ogóle o zrozumieniu. O tym można zapomnieć.

Nie odpowiedziała nic. Nie wiedziałaby nawet co. Z jednej strony było jej trochę głupio, ale z drugiej nie żałowała tego nawet przez chwilę. Bo, gdyby wtedy tego nie zrobiła, czy w ogóle by ją zapamiętał? Czy rozmawialiby teraz ze sobą? Czy panowałaby między nimi ta magiczna atmosfera?

Wydawała się teraz taka niewinna. W przeciwieństwie do tego, jak postrzegał ją podczas koncertu. Wtedy była znacznie pewniejsza, silniejsza. Ani razu się nie speszyła. Jej wzrok wyrażał pożądanie, jej uśmiech kusił. Oczy hipnotyzowały. To wszystko przebijało się przez jej… zwyczajność.

Milczenie między nimi było wystarczająco wymowne. Ich ciche oddechy splatały się ze sobą drażniąc wzajemnie spierzchnięte usta obojga. I choć czuli, że chcieliby i mogliby, tak wiele sobie teraz powiedzieć… Nie umieli zebrać tych wszystkich słów. W dodatku gonił ich czas, którego właściwie już nie mieli. Ich przeznaczeniem było skończyć to, czymkolwiek było, w tej chwili. Skończyć, odłożyć na półkę dobrych wspomnień. Niezwykłych przeżyć.

- Muszę wracać…

- Ja też – wyznała zawiedziona. Nie wierzyła, że po tym co ją już spotkało, ma to być koniec. Miała go na wyciagnięcie ręki, przed sobą… a za chwilę miał zniknąć, na zawsze. Ale on czuł dokładnie to samo. I nie chciał na to pozwolić. Choć tak naprawdę niewiele mógł zrobić. Był zobowiązany. Obydwoje byli. Ograniczeni w swojej wolności.

- Wiesz, że jutro już mnie tutaj nie będzie? – ponownie tego wieczoru usłyszała jego szept. Przymknęła powieki rozkoszując się dźwiękiem jego głosu.

- Mnie też.

Uśmiechnął się. Miał ochotę dotknąć jej włosów, przejechać dłonią po rumianym policzku. Skosztować słodkich ust… Nie mógł.

- Więc jeśli obydwoje jutro znikniemy… I jeśli nie przeszkadza ci ta dziwna sytuacja…

- Tak – przerwała mu zgadzając się na coś, czego nawet nie zdążył jeszcze jej przedstawić. Prawda była taka, że na ten moment nic nie miało już znaczenia. Jutro było nieważne. Liczyło się to co działo się teraz. Liczył się on. Chciała chłonąć całą sobą wszystko co miał jej do zaoferowania.

- Wiesz, w którym hotelu się zatrzymaliśmy? – zapytał, na co od razu skinęła twierdząco głową. Oczywiście, że wiedziała. Była ich fanką. Znała niemal każdy szczegół dotyczący ich trasy. – Czekaj na mnie przed wejściem dla personelu.

Nie zabrzmiało to, jak zaproszenie na wymarzoną, romantyczna randkę. Mogło wręcz brzmieć niestosownie, zbyt pretensjonalnie, zbyt wymownie. Ale dla niej było właśnie tym, co chciała usłyszeć. I między wierszami czytała tylko jedno, to jeszcze nie jest koniec Isabele.

Ostatnie spojrzenie. Ostatni uśmiech. Odszedł… By uszczęśliwić inne dziewczyny swoją obecnością. A ona stała jeszcze długo pod ścianą, parząc prosto przed siebie i oddychając szybciej niż zwykle.

To jeszcze nie koniec, Isabele.

***

Na drżących nogach, z mętlikiem w głowie, burzą uczuć, nie rozumiejąc samej siebie… Przyszła. Zjawiła się w umówionym miejscu. Nieważne, że był prawie środek nocy i przemarzła już prawie na kość. Nie miała też pojęcia, jak długo będzie musiała na niego czekać. Nie umówili się na konkretną godzinę. Przyszła tu całkowicie w ciemno. Mógłby ją nawet wystawić do wiatru. Liczyła się z każdą możliwością, ale na pewno nie zamierzała się wycofać. Wiedziała, że już jutro jej marzenie, w postaci Toma Kaulitza fizycznie zniknie z jej życia i prawdopodobnie nigdy więcej go nie zobaczy. Mimo to, brnęła w tą zagmatwaną sytuację. Chciała w nią brnąc.

- A ty co tu robisz? – Przestraszyła się, gdy z hotelu wyszedł jakiś mężczyzna spoglądając na nią nieprzyjaźnie. Nie przewidziała tego.

- Czekam na kogoś – odparła zgodnie z prawdą, choć zdawała sobie sprawę jak dziwnie musiało to wyglądać. Był środek nocy, jacy normalni ludzie umawiają się o tej porze na tyłach hotelu…

- To teren hotelu. Jeśli nie jesteś pracownikiem, ani gościem nie powinno cię tu być – rzekł surowo nie bardzo przejmując się jej skromnymi wyjaśnieniami. Dziewczyna nie zamierzała jednak nigdzie odchodzić. Czekała na najwspanialszego faceta na tej ziemi i zostanie tu, choćby próbowali odciągnąć ją wołami.

- Spokojnie, ta pani jest moim gościem – Jak z nieba spadł jej w odpowiednim momencie Gitarzysta. Znowu pojawił się znikąd. Za chwilę zacznie myśleć, że może to wszystko naprawdę jest tylko wytworem jej szalonej wyobraźni. Żadne z nich nie zdążyło zareagować, gdy Muzyk podszedł do dziewczyny i złapał ją za rękę od razu prowadząc do środka.

Żwawo przebrnęli przez prosty korytarz, wychodząc prosto na wielki hol przy recepcji. Kobieta siedząca za ladą nie zwróciła nawet na nich uwagi. Isabele nie miała nawet kiedy rozejrzeć się dookoła siebie, jak została wciągnięta do windy. Ktoś tu wyraźnie dbał o to, by nie rzucać się zbytnio w oczy. Ale był przecież środek nocy, kto niby miałby ich zauważyć? Jakie to w sumie miało znaczenie. Jakby chciał, mógłby schować ją do walizki, i tak by jej to odpowiadało.

- Cieszę się, że się nie rozmyśliłaś. Miałem obawy, że może nie przyjdziesz…

- Nie jestem idiotką – skwitowała co wyszło nieco niekontrolowanie z jej ust. Chyba nie powinna, aż tak dawać mu do zrozumienia, że jest w niego tak zapatrzona. On i już ma chyba i bez tego wystarczająco wysoka samoocenę. – Po prostu… Nieważne. Chciałam tu dziś być i jestem. Cała reszta jest bez znaczenia… - dodała naprostowując swoją wypowiedź a winda zatrzymała się na piątym piętrze ukazując przed nimi długi, bogato zdobiony korytarz. Gitarzysta uśmiechnął się do niej i zaprosił gestem ręki do wyjścia, puszczając oczywiście przodem.

Dopiero teraz chyba dotarło do niej co robi. Idzie z nim do jego pokoju. Tak po prostu. Nikt nie musiał jej mówić, co będzie dalej. Pytanie tylko, czy faktycznie jest w tym cokolwiek wyjątkowego… Może on jeszcze dziś odpowie jej na to pytanie. Rozwieje wszystkie wątpliwości.

- Pokój bez brata? – zagadnęła z lekkim uśmiechem, gdy zamknął już za nimi drzwi. Doskonale pamiętała, że Bliźniacy są nierozłączni. Była ciekawa, czy Gitarzysta specjalnie pozbył się Billa na tę noc.

- A liczyłaś na spotkanie z nim? – uniósł brwi przyglądając jej się z uwagą. – Och, ja tak naprawdę byłem przykrywką? To o niego ci chodziło? – dodał zawiedziony, lecz spojrzenie, którym go obdarzyła było jednoznaczne i od razu sprowadziło go na ziemię. Coś ścisnęło go w żołądku. Co on właściwie wyprawia? Nie powinien chyba się nad tym zastanawiać. Robił to co chciał. Robił to co czuł. I niezwykłą ulgę przynosił mu fakt, że ona chciała tego samego.

Objął jej policzek swoja dłonią. Jej powieki opadły wraz z dotykiem, który poczuła na swojej wrażliwej skórze. Choć nie patrzyła, czuła jak się do niej zbliża. Jego oddech po chwili pieścił przyjemnie jej lekko rozchylone wargi. Stojąc tak blisko niej, lustrował uważnie każdy skrawek jej twarzy chcąc zapamiętać wszystkie, nawet te najdrobniejsze szczegóły. Znał ją zaledwie od kilku godzin, a czuł, że łączy ich coś więcej. Jakaś specyficzna więź, której nie potrafił zidentyfikować. Przyciągała go do niej z taką siłą, że nie miał pojęcia, co zrobi kolejnego dnia, gdy jej już nie będzie. I zdawał sobie sprawę, jak bardzo to jest niedorzeczne. To była jego fanka. Jego fanka…

- Pocałujesz mnie wreszcie? – szepnęła, gdy jej serce już szalało w piersi z ekscytacji oraz zniecierpliwienia. Uśmiechnął się delikatnie i przejechał kciukiem po jej dolnej wardze, by następnie zbliżyć się znacznie i musnąć subtelnie jej usta.

Świat się zatrzymał.

Pocałował Cię. Mężczyzna Twoich marzeń, ofiarował Ci najczulszy i najpiękniejszy pocałunek w Twoim życiu. Rozpływasz się w jego ramionach. Czujesz, jak nogi odmawiają Ci posłuszeństwa. I gdyby nie jego silne, męskie ramię oplatające Cię w pasie, upadłabyś już dawno na podłogę. Twój umysł został totalnie omamiony jego bliskością. Jego dotykiem, zapachem. Wyłączyłaś myślenie. Jesteś tylko Ty, dla Niego. I tylko On dla Ciebie.

Na tę jedną noc.

W namiętnym pocałunku opadli na łóżko, wzajemnie badając dłońmi swoje ciała. Dotykał jej skóry z czułością, nie chcąc być zbyt zachłannym. Ona zaś z wielkim pożądaniem drażniła opuszkami swoich palców oraz paznokciami, jego tors, barki i całe plecy. Pragnęła napawać się nim całym, zapamiętując każde uczucie, które jej przy tym towarzyszyło. I choć nieświadomie, ofiarowywali sobie nawzajem, dokładnie to czego w tym momencie najbardziej potrzebowali.

Patrzył na nią, kiedy ona odważyła się bezwstydnie obserwować każdy jego ruch. Płynnie i delikatnie wodził rozgrzanymi opuszkami palców po jej ciele, wzmagając każdy bodziec, jaki tylko odczuwała. Nie potrzebowali słów, wskazówek i próśb. Izzy wiedziała, że to tylko raz, że dostała już wystarczająco dużo, jak na ten wieczór. Dostała o wiele więcej, niż dziewczyny które mogły uczestniczyć w Meet&Greet, więcej niż wszyscy ludzie, którzy widzieli ich na żywo, a Gitarzysta spojrzał na którąkolwiek z dziewczyn. Wierzyła, że tego wieczoru patrzył na nią tylko tak, jak nigdy wcześniej na żadną inną.

Poruszona, chwyciła jego twarz w swoje dłonie i pocałowała go namiętnie, nie zważając na to, kim naprawdę był. Miała go teraz przy sobie i wiedziała, że musi się nim nacieszyć jak najbardziej tylko się da.

Muzyk sprawnie wsunął dłonie kolejno pod bluzkę i biustonosz dziewczyny, ściskając palce na jej wyraźnie sterczących sutkach. Poddał się temu uczuciu pożądania, które rozpalała w nim z każdą wspólnie spędzoną chwilą. Minął niezwykle szybki moment i leżała przed nim bezwstydnie półnaga od bioder w górę. Uśmiechnęła się perwersyjnie, siadając na zmiętej już pościeli wielkiego łóżka. Sprawnie rozpięła spodnie Gitarzysty, wprawiając go tym samym w niemałe zdumienie.

Od dawna nie spotkał tak odważnej dziewczyny, która bez słowa dobrałaby się do jego rozporka z tak nieskrywaną radością. Jego męskość znacząco odznaczała się pod materiałem dżinsowych spodni, które miał na sobie. Zręcznie oberwała go z bielizny i pozostałych ubrań, włączając w to również skarpetki. Spojrzała na niego z triumfalnym wyrazem twarzy. Odpowiedział jej szelmowskim uśmiechem, o którego istnieniu już prawie zapomniał.

Nie zamierzając być jej dłużnym w żadnej kwestii, chwycił ją mocno za biodra jednym, sprawnym ruchem przyciągając w swoją stronę przez co jej drobne ciało opadło na pościel, a on mógł bez większych problemów, pozbyć się z niej dolnych części garderoby. Z pożądaniem lustrował wzrokiem jej nagie ciało podczas, gdy ta leżała przed nim bez grama wstydu oczekując, że spełni tej nocy jej największe pragnienia. A z pewnością wiedział, jak tego dokonać.

Pochylił się nad nią muskając ustami jej rozgrzaną skórę na skroni, następnie wędrując nimi po całej twarzy nie omijając warg, które pochwycił delikatnie swoimi zębami doprowadzając ją tym do obłędu. Czułość i fascynacja w jej oczach, została całkowicie przysłonięta przez podniecenie. Dostrzegał to i chciał sprawić, by trwało jak najdłużej.

Rozsuwając lekko jej nogi, usadowił się między nimi dając jej tym nadzieję, że już za moment poczuje go w sobie. Mężczyzna jednak nie mógł się oprzeć przed kolejnymi pieszczotami. Pragnął dotykać jej skóry, całować ją, pochłaniać jej zapach. Czuł się, jak w jakimś transie.

Jęknęła głośno, gdy niespodziewanie przyssał się do jednej z jej piersi, niemiłosiernie pieszcząc wilgotnymi wargami jej sutek. Językiem zataczał subtelne koła wokół niego, by potem bezceremonialnie ssać go i przygryzać. Wolną ręką wciąż wodził po jej ciele, co chwilę zahaczając o pośladek, który ściskał mocno, żeby zaraz  po tym wsunąć dłoń między jej uda.  Całkowicie przejął kontrolę nad jej ciałem. Wiła się pod nim i jęczała nie będąc w stanie opanować ekstazy jaka nią władała, jednocześnie potęgując tym jego pragnienie.

Instynktownie, bez żadnego uprzedzenia wszedł w nią swoim członkiem, wprawiając ich ciała w drżenie. 

Oddali się sobie w całości. Żyjąc tym, co działo się właśnie w tym momencie między nimi nie myśleli o niczym innym. Chłonęli tą bliskość, której im obojgu tak brakowało. Zatracali się wciąż i wciąż bez końca w lawinie dotyków, otarć, zadrapań i pocałunków tak, jakby mieli ich nigdy nie mieć dość. Zapomnieli o swojej tożsamości, bożym świecie i tym, że za drzwiami jest inne życie – nie to, które mieli teraz. Zapomnieli o obowiązkach, planach czy rodzinie. Plątanina ciał, jaką stworzyli przekraczała wszelkie bariery. Pot spływający ze skroni Gitarzysty mieszał się z tym, który zrosił piersi Isabeli. Tak, miała piękne piersi, mógł to przyznać bez chwili wahania.

Kiedy ostatni krzyk wydobyty z ust Isabeli ucichł już na dobre, a oddech Muzyka unormował się po dłuższej chwili, odwrócił się w stronę okrytej białą pościelą dziewczyny przypatrując się jej zmęczonej, choć nadal wyrażającej wiele emocji, twarzy.

- Na co tak patrzysz? – uniosła zadziornie brwi, zmrużyła oczy i jej nos zmarszczył się lekko. Wydęła usta a jej policzki uwydatniły się nieco. Gitarzysta zaśmiał się w głos.

- Twoje oczy, są naprawdę śliczne – przyznał szczerze, a na twarz Izzy wbiegł lekki grymas zdziwienia. To był raczej typowy komplement, którego z pewnością nie spodziewała się usłyszeć od niego. Z jego ust i tak zabrzmiał nadzwyczajnie i miał w sobie mnóstwo głębi. – Patrzyłaś na mnie dziś inaczej... Te wszystkie spojrzenia są takie chaotyczne, rozbiegane… Twoje było skupione. Wiedziałaś czego chcesz, po co tam jesteś… - dodał będąc zapatrzony w nią, jak w święty obraz. W jego oczach mogła dostrzec fascynację. Może nawet lekko niezdrową. Sama ją odczuwała, wciąż nie mogąc uwierzyć, w to co się między nimi wydarzyło. W to co działo się nadal.

- To dlatego teraz jestem tutaj?

- Nie, nie dlatego – zaprzeczył łagodnie. – Na to akurat miało wpływ to co sam czułem, gdy cię wtedy widziałem.

- Co czułeś..? – zapytała cicho a jej głos zabrzmiał nieco zbyt piskliwie. Czuła jak jej serce wali w piersi, gdy wciąż patrzyli na siebie w ten specyficzny sposób. Nie liczyła, że nagle wyzna jej wielką miłość… ale samo to, że czuł cokolwiek. Że tym wszystkim nie kierowało wyłącznie czyste szaleństwo i pożądanie… Rozczulało ją to, dając jakąś złudną nadzieję.

- Myślisz, że teraz wyjawię ci wszystkie swoje uczucia? – uśmiechnął się tajemniczo, opadając głowa na miękką poduszkę tuż obok niej.  Nadal był tak blisko. Na wyciagnięcie ręki. Widziała dokładnie jego twarz, czuła zapach. – I tak już jestem wystarczająco szalony w twoich oczach…

- Nie bardziej niż ja… Jakby nie patrzeć, to ja przyszłam z właściwie obcym facetem do jego pokoju w hotelu, w środku nocy… - stwierdziła, również odrywając na chwilę od niego swój zagubiony wzrok. To był moment, w którym powracała rzeczywistość a wraz z nią wątpliwości i pytania. Te, których żadne z nich nigdy nie odważy się wypowiedzieć na głos.

- Z mojej perspektywy wygląda to podobnie. Przyprowadziłem właściwie obcą dziewczynę do swojego pokoju w hotelu, w środku nocy.

- No tak… Tylko dlaczego ktoś taki wybrał akurat taką dziewczynę jak ja? – Spojrzała na niego ponownie a swoim pytaniem, nieświadomie, zmusiła go by odwrócił się w jej kierunku. Podniósł się lekko, opierając się na łokciu i wbił w nią swój przeszywający wzrok. Paraliżujący dreszcz podniecenia przeszedł jej ciało. Znowu.

- Dlaczego taka dziewczyna wybrała kogoś takiego jak ja? – odpowiedział jej tym samym a ona powoli zaczynała rozumieć cały sens, który próbował jej przekazać.

- Ty jesteś marzeniem wielu kobiet…

- Chciałbym być czasem dla kogoś rzeczywistością.

- Chciałabym byś mógł być nią dla mnie…

- W tym momencie jestem – szepnął z trudem wydobywając z siebie głos.

Obydwoje wiedzieli, że cała magia zniknie wraz ze wschodem słońca. Obydwoje mieli świadomość, że pozostaną dla siebie jedynie wspomnieniem. On dla niej, wciąż tak bardzo złudnym i nierealnym, że choć czuła tej nocy najsilniejsze emocje w swoim całym życiu, będzie wątpiła, czy to było prawdą. Ona dla niego, wciąż tak bardzo zakazana i nieodpowiednia, że choć czuł się tej nocy najbardziej rzeczywisty w swoim całym życiu, będzie próbował zapomnieć, że to była prawda.

- Nie będziesz spała? – Jego głos na nowo przerwał panującą między nimi od kilkunastu minut ciszę. Leżeli w milczeniu, przypatrując się jedynie sobie nawzajem. Gitarzysta zauważył, że jego towarzyszka nie kwapi się do snu. Sam zaś czuł, że w każdej chwili może odpłynąć. Nie chciał, lecz jednocześnie nie miał na to żadnego wpływu. Zmęczenie po koncertach, spotkaniach z fanami i dodatkowymi emocjami, które sobie zafundował tej nocy, dawało o sobie znać.

- Chcę zatrzymać cię jak najdłużej – wyznała cicho patrząc na niego swoimi błyszczącymi od wzruszenia oczami. Ledwo utrzymywała uniesione powieki. Podobnie jak on walczyła ze zmęczeniem za wszelka cenę, by tylko móc cieszyć się czasem, w którym mężczyzna z jej marzeń, w rzeczywistości należał tylko do niej. Bo obydwoje mieli go dla siebie zbyt mało. Tak wiele chcieliby jeszcze sobie powiedzieć, o tak wiele zapytać.

- Chciałbym ci potowarzyszyć, ale chyba nie dam już rady…

- Śpij, jesteś zmęczony. Rano musisz wstać…

- Przykro mi, że to się musi dla ciebie tak skończyć… Nie chciałem…

- Cicho… – przyłożyła mu palec do ust, by po chwili zbliżyć się do niego i złożyć na nich  czuły pocałunek. – Tylko proszę nie budź mnie rano… Nie chcę się żegnać…

- Dobrze.

Przysunął się bliżej obejmując ją w talii i przytulił do siebie, sam chowając swoją twarz w zagłębieniu jej szyi. Zacisnął mocno powieki zaciągając się zapachem jej skóry. Czuł, jak powoli odpływa w błogą krainę snów i marzeń. Otoczony aurą ciepła i spokoju.

Isabele długo jeszcze leżała w bezruchu, bojąc się nawet oddychać, by nie zakłócić tej chwili. Nasycała się jego bliskością, zapachem, uczuciem, że jest przy niej i dla niej. Nie pamiętała kiedy ostatni raz miała u swojego boku jakiegokolwiek mężczyznę… a teraz był przy niej on. Książę z bajki. Najprawdziwszy, najbardziej realny. Jeszcze nigdy, żaden mężczyzna nie był dla niej bardziej fizyczny… I nie martwiła się tym, że już jutro go tu nie będzie. Że zniknie, rozpryśnie się niczym mydlana bańka. W niej pozostanie już na zawsze.

Maybe
You don't have to smile so sad
Laugh when you're feeling bad
I promise I won't

Chase you
You don't have to dance so blue
You don't have to say I do
When baby you don't

Just tell me
The one thing you never told me
Then let go of me
Hell just throw me

(KeiraKnightley - Tell Me If You Wanna Go Home)

Ta noc była dla niej wyjątkowo długa, lecz nie wiadomo jak bardzo by się starała, nie była w stanie wygrać ze znużeniem i naturalną potrzebą snu. W końcu i ją Morfeusz przyjął pod swoje skrzydła. Rzeczywistość zaczęła mieszać się z fantazją. A leżący obok mężczyzna przestawał już być tak prawdziwy, jak przed paroma minutami. Właśnie tego obawiała się najbardziej, dlatego broniła się przed zaśnięciem, jak tylko mogła. Nic jednak nie trwa wiecznie. I największą naiwnością jest wierzyć, że mogłoby być inaczej.

Kiedy otworzyła oczy, późnym rankiem, już go nie było. Odszedł. Pozostawiając po sobie najcudowniejsze wspomnienie. Pościel wciąż była przesiąknięta jego zapachem, przez co miała wrażenie, że nadal jest gdzieś blisko. A może… może wcale go tu nie było? Ogarnęło ją wielkie przerażenie. Wydarzenia z poprzedniego dnia zaczęły przewijać się przez jej umysł wprawiając na nowo serce w drżenie. Z kącika jej oczu zaczęły wypływać pojedyncze łzy. Nagle nie umiała sobie poradzić z tym co się stało. Nagle nie umiała poradzić sobie z tym, że to…

…koniec, Isabele. 

…Cause I'm just not sure
How to get back there
And I just can't bear
If you're not there

Myliła się jednak sądząc, że jedyne co jej po nim zostanie to nienamacalne wspomnienia. Chwilę jej zajęło, gdy zorientowała się, że obok niej leży bukiet kwiatów. A przy nich niewielka karteczka z wiadomością od niego. Nie było to wyznanie miłości, ani numer telefonu. Nie był to też żaden adres, by mogli znowu jeszcze kiedyś się zobaczyć…

„Dziękuję Ci za wszystko, Isabele. Nie mogę Ci zbyt wiele dać, ale… mogę Ci obiecać, że nie zapomnę. Tom.”

***

Jak wygląda Twoje życie, gdy spełniły się największe marzenia, o których nawet nigdy nie śniłaś?

Każdy dzień i każda noc, wypełnia się wspomnieniami. Wiedziałaś, że to nie jest coś o czym można zapomnieć. To nie jest coś o czym chce się nie pamiętać. To jest coś, co nie pozwoli Ci dalej normalnie żyć. Tak, Twoje życie już nigdy nie będzie takie, jakie było wcześniej. Nigdy. I choć szczęście przeplata się z bólem. Choć czujesz, jak gdyby ktoś znęcał się nad Tobą od środka. Rozgniatał Twoje serce. Rozrywał Twoją duszę. Szarpał się z Twoim umysłem. Nie żałujesz.

Widzisz Go na zdjęciu, w telewizji, w Internecie… Słyszysz Jego głos.

Zamykasz oczy i uśmiechasz się do siebie. Przypominasz sobie o tym, że to Ty byłaś tą jedyną. Tą wybraną. Tej jednej nocy, byłaś dla Niego wszystkim.

Był Twoim marzeniem.

Sprawiłaś, że stał się rzeczywistością.

Chciał nią być.

Dla Ciebie.

Podmiejski autobus przemierzał tę samą drogę co zwykle. Jak każdego powszedniego dnia, dziewczyna wracała do domu. Dziś wyjątkowo w podłym nastroju. Smutek rozlewał się na jej duszy a muzyka, którą odtwarzał jej telefon przez słuchawki, wcale jej w niczym nie pomagała. Taki paradoks, że lubiła dobijać się smutnymi piosenkami. Bo jak można słuchać czegoś weselszego w takim stanie?

Oparła głowę o zimną szybę obserwując nieobecnym spojrzeniem mijające krajobrazy. Po jej policzku spłynęła jedna, niesforna łza, która starła szybko rękawem swojej kurtki. Autobus nie był odpowiednim miejscem na uzewnętrznianie swoich uczuć.

Westchnęła cicho, gdy jej ulubiona piosenka o nieszczęśliwej miłości dobiegła końca i sięgnęła po telefon. Ze znudzeniem zaczęła przeglądać jego zawartość. Miała go od roku, wydawało jej się, że poznała już wszystkie jego zakamarki. Także tym razem nie odkryła nic nowego po raz setny wertując to samo menu, zaglądając do tych samych folderów. Nawet zdjęć jej nie przybyło. Kolejną rzeczą, którą ludzie lubią robić bez większego celu, gdy nie mają ciekawszych zajęć, jest przeglądanie spisu telefonów. Tego przecież nie mogłaby pominąć w takiej chwili. Większość numerów była jej właściwie zbędna. Zajmowała tylko niepotrzebnie miejsce na karcie pamięci, ale… zawsze była nadzieja, że może kiedyś coś się przyda. Zdecydowanie powinna przestać wierzyć w… …cuda.

„Tom”

Wyprostowała się gwałtownie odczytując w myślach imię jednego z zapisanych numerów. Jej serce z automatu zaczęło bić kilkakrotnie szybciej.

- Co jest… Przecież nie znam żadnego Toma – szepnęła do siebie, by po chwili zanalizować wszystkie fakty.

Właściwie… Jednego znasz, Isabele.

- Nie wierzę. Izzy… Ty pieprzona idiotko…

Poczuła nagły przypływ adrenaliny. Nie wierzyła, że to dzieje się naprawdę. Już nieważne było, że miała ten numer przez cały czas w swoim telefonie i nie zauważyła tego wcześniej. To było po prostu niemożliwe. Dopadł ją natłok uczuć. Miała ochotę śmiać się i płakać jednocześnie. Ręce zaczęły jej drżeć, oddech stał się zbyt nienaturalny. Musiała się opanować.

Może… może to tylko głupi żart.

Odruchowo wcisnęła zieloną słuchawkę nie mogąc znieść tej niepewności. Zdawała sobie sprawę, jak bardzo może się rozczarować. Wiedziała, że będzie bolało. Na nowo rozbudziła w sobie nadzieję. Na coś, co przecież już dawno zostało stracone.

- Tak? – Po kilku sygnałach oczekiwania, usłyszała po drugiej stronie męski głos. Zaparło jej dech w piersi. Przed oczami zrobiło się ciemno. Miała wrażenie, że po prostu omdleje i osunie się po siedzeniu na podłogę.

- Tom?

- Izzy? Mój Boże, myślałem, że już nigdy nie zadzwonisz!

- Przepraszam, ja po prostu… Jestem kretynka. Dopiero teraz…

Shh… Jeśli kosztem miłości do Ciebie są łzy i ból, jeśli jest nią krzywda wyrządzona przez Ciebie…

… Jeśli namiętność dzięki temu wybuchnie.

Dotknę Twoich ust.

Zatopisz się w mym spojrzeniu.

Będę Twoja.

Proszę, skrzywdź mnie…